Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία! Ήταν ημέρα Τετάρτη στις 3 Μαΐου 2023 όταν 50 μέλη του Πανεπιστημίου μας επισκέφτηκαν την Αεροπορική Βάση Κοτρωνίου του Πολεμικού μας Ναυτικού ή Ναυτικό Οχυρό Κοτρωνίου. Εκεί εδρεύει η Διοίκηση Αεροπορίας Ναυτικού. ‘’Είμαστε μια μάχιμη μονάδα’’ μας είπαν με υπερηφάνεια στελέχη που συναντήσαμε εκεί και που μας ενημέρωσαν με περισσή επάρκεια γνώσης, ευγένειας και ηρεμίας.
Πρωϊνή ώρα ανηφορίζαμε τον λόφο Κοτρωνίου στον Μαραθώνα Αττικής με χαλαρή ευχάριστη διάθεση και έναν ήλιο που έλαμπε, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις κάποιων μετεωρολόγων μας για καταιγίδες. Αφυπνιστήκαμε και σοβαρευτήκαμε απότομα, όταν το πούλμαν μας έφτασε στην είσοδο της Βάσης και δύο παλληκάρια φρουροί μας ζήτησαν ευγενικά και με χαμόγελο να κάνουν πιστοποίηση των προσώπων που είχαμε καταγεγραμμένα σε κατάλογο και επιδώσαμε. Όλα βρέθηκαν εντάξει και συνεχίσαμε λίγο πιο πάνω, όπου μας περίμενε μια υπέροχη θέα και ένας ευχάριστος με λεβέντικο παράστημα αξιωματικός, που ήταν υπεύθυνος επί των δημοσίων σχέσεων και δεν μας άφησε λεπτό μέχρι την ώρα που ξαναμπήκαμε στο πούλμαν για αποχώρηση.
Ήμασταν σε 217 μ. υψόμετρο και αριστερά μας αντικρίζαμε τη θάλασσα μέχρι την Εύβοια, ενώ ένας ανοιξιάτικος χλοοτάπητας με ταπεινά αγριολούλουδα ομόρφαινε το τοπίο, στο οποίο πρόβαλαν αυστηρά, λιτά, άχρωμα και αδιάφορα κτίσματα-υπόστεγα. Το μεγάλο ενδιαφέρον αυτών των κτισμάτων ερχόταν όλο από το μέσα τους, όπως θα δούμε παρακάτω. Μετά το ευγενικό καλωσόρισμα του αξιωματικού, τέθηκε η πρώτη ερώτηση από μέλος μας ‘’πώς γίνεται αυτό το πανέμορφο ήρεμο τοπίο να συνδυάζεται με τις σκληρές δοκιμασίες και επιχειρήσεις που επιβάλλει η αποστολή σας;’’. Γίνεται, απάντησε εκείνος χαμογελαστά και μας συνέστησε να κατευθυνθούμε προς το αεροδρόμιο, εάν θέλαμε να δούμε ένα ελικόπτερο που επρόκειτο σε λίγο να απογειωθεί για αποστολή στο Αιγαίο. Πλησιάζοντας, είδαμε από κάποια απόσταση το ελικόπτερο και τρείς καμπουριαστούς άνδρες να κάνουν κυκλωτικές κινήσεις στο έδαφος γύρω του. ‘’Ένας χρειάζεται κατά την απογείωση, οι άλλοι δύο εκπαιδεύονται’’ μας είπε ο συνοδός μας. Λίγα λεπτά μετά, τη γαλήνη του τοπίου έσπασε ο εκκωφαντικός θόρυβος της απογείωσης και πολλοί φίλοι-ες έσπευσαν να απαθανατίσουν την εικόνα με τα κινητά τους παίρνοντας φωτογραφίες και βιντεάκια. Μπορούσαμε να παίρνουμε φωτογραφίες, αφού μας διευκρινίστηκε τι θα έπρεπε να αποφεύγουμε για λόγους εθνικής ασφάλειας.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τα διάφορα υπόστεγα, όπου στεγαζόντουσαν διαφορετικοί τύποι ελικοπτέρων, παλαιότερα και νεότερα, ελικόπτερα Ακτοφυλακής- Λιμενικού, αλλά και σύγχρονα Drone τόσο μικρά που μπορούσαν να μεταφερθούν σαν μια βαλίτσα. Στη βάση υπάρχουν δύο μοίρες ελικοπτέρων, η πρώτη η οποία περιλαμβάνει τα παλαιότερα τύπου Agusta Bell 212 και η δεύτερη, η οποία περιλαμβάνει τα σύγχρονα S-70 AegeanHawk. Αναμένουμε και άλλα πέντε ακόμα πιο σύγχρονα, μας είπαν. Στεγάζονται σε διαφορετικά υπόστεγα ανάλογα με τον τύπο τους. Στο υπόστεγο με τα παλαιότερα, βρίσκονται και ελικόπτερα της Ακτοφυλακής.
Κύρια αποστολή αυτών των ελικοπτέρων είναι ο εντοπισμός και η εξουδετέρωση υποβρυχίων και πλοίων επιφανείας, οι επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων, αλλά και η προσφορά κοινωνικού έργου σε περίοδο ειρήνης με την έρευνα και διάσωση ναυαγών, τη συνδρομή αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών κ.α. Επιχειρούν από πολεμικά πλοία, φρεγάτες, ή βάσεις ξηράς και μπορούν να φέρουν τορπίλες. Καλούνται να φέρουν σε πέρας πολύ δύσκολες αποστολές κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, σε εθνικό και διασυμμαχικό πλαίσιο.
Σε κάθε μας στάση και για όλα τα παραπάνω, πέρα από την εισαγωγική ξενάγηση του αξιωματικού συνοδού, μας περίμεναν ειδικοί χειριστές, μηχανικοί, συντηρητές, οι οποίοι μας περιέγραφαν λεπτομερώς αυτό που βλέπαμε και απαντούσαν σε κάθε μας ερώτηση.
Και επειδή αυτά τα ελικόπτερα για να επιτελέσουν το έργο τους χρειάζονται επιδέξιους εκπαιδευμένους χειριστές, υπάρχει εκεί η Σχολή Αεροπορίας Ναυτικού, η οποία έχει ως σκοπό τη βασική εκπαίδευση των χειριστών, καθώς και τη μετεκπαίδευσή τους σε κάθε νέου τύπου ελικοπτέρων. Επιπλέον όμως εκπαιδεύει χειριστές και πληρώματα στο πώς να διασώζονται από ένα βυθιζόμενο ελικόπτερο. Την εκπαίδευση αυτή παρέχει το πολύ σημαντικό Σχολείο Διαφυγής (HELO DUNKER), το οποίο εντυπωσιάζει εξαιρετικά κάθε επισκέπτη. Λειτουργεί σε ένα υπόστεγο που περιλαμβάνει μία τεράστια πισίνα, στην οποία εμβαπτίζεται και ανατρέπεται ένα ελικόπτερο, προσομοιάζοντας τις πραγματικές συνθήκες κινδύνου στις οποίες μπορεί να βρεθεί.
Μπήκαμε στο υπόστεγο αυτό και παραμείναμε σιωπηλοί, όπως μας είπαν, παρακολουθώντας μέρος πραγματικής εκπαίδευσης με περίπου 10-15 νεαρούς άνδρες που ήταν μέσα και έξω από το ελικόπτερο αλλά πάντα μέσα στο νερό. Μπορούσαμε να πάρουμε όσες φωτογραφίες θέλαμε εκεί. Φύγαμε γοητευμένοι σε περίπου 15΄, που θα επαναλαμβανόταν η άσκηση σε συνθήκες με ημίφως και σκοτάδι.
Το προσωπικό αυτού του σχολείου είναι πάρα πολύ υπερήφανο. Τέτοια σχολεία υπάρχουν πολύ λίγα μας είπαν, με επιφύλαξη αναφέρω πέντε. Είναι πολύ υψηλού επιπέδου, γι αυτό ξένες χώρες στέλνουν στελέχη από τις ένοπλες δυνάμεις τους να εκπαιδευτούν εδώ. Έρχονται ακόμα και από την Αμερική. Τα θανάσιμα ατυχήματα έχουν μειωθεί αισθητά εδώ και δέκα και πλέον χρόνια που λειτουργεί αυτό το σχολείο, το οποίο περνούν όλοι οι ιπτάμενοι της χώρας μας.
Ύστερα από τα παραπάνω και αφού είχαμε συμπληρώσει περίπου τρίωρο παραμονής, δεν μας έμενε παρά το κυλικείο και μερικά αναμνηστικά δωράκια που πουλούσαν εκεί. Σχεδόν αδειάσαμε το κυλικείο, αγοράσαμε κάπως βιαστικά καπελάκια, μπλουζίτσες, καρφιτσούλες, φακουδάκια και κάτι άλλα και κατευθυνθήκαμε στο πούλμαν μας. Ήταν μαζί μας εκτός από τον μόνιμο συνοδό μας και άλλοι δύο νεαροί, οι οποίοι μόνο καλά λόγια είχαν να πούν για τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων, ‘’απόταν ήρθε εδώ μας αναβάθμισε’’ ανέφεραν.
Αποχαιρετήσαμε τον κ. Πλωτάρχη ευχαριστώντας τον θερμά για τη συγκίνηση και την εθνική ανάταση που μας έκανε να νιώσουμε αυτή η επίσκεψη ατομικά και εν συνόλω ως ομάδα. Υπογραμμίσαμε την επαγγελματική αρτιότητα, την ευγένεια, την ανθρώπινη προσέγγιση όλων των στελεχών που συναντήσαμε και κυρίως το αίσθημα εμπιστοσύνης που εξέπεμπαν, το αίσθημα ότι μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε!
Τους ευχαριστούμε για άλλη μια φορά και δημόσια!
Φεύγοντας, αναλογιζόμασταν τα περί στρατιωτικής ισχύος που πρέπει να συνυπάρχει με την πολιτική βούληση για αποτροπή κινδύνου, όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν. Ένα σφίξιμο στο στομάχι δεν το αποφύγαμε, μα φέρνοντας στο νού τους άνδρες της Αεροπορικής Βάσης Κοτρωνίου η ελπίδα αναπτερώθηκε!
Η επικεφαλής της ομάδας και Πρόεδρος των Φοιτητών
Φρίντα Δημουλή
π. Πολιτική Αναλύτρια
